ook schaduw is niets meer dan schaduw,
de lange straat is korter nu dan toen
zelfs grote kamers lijken klein
en bij een plotse pijn
heelt nu niet meer een moederzoen
vertrouwenwekkend was de lach van ouders, tantes, ooms,
maar langzaam stroopten zij haast alles van mij af,
mijn veiligheid, mijn droom
en alles wat mij warmte gaf
er is geen jungle in het park,
patronen in ’t behang vertellen geen verhalen meer
op oude zolders wonen blokken, bal en beer
de broekspijp reikt tot ver voorbij de knie,
en toch; ’t is koud, ik voel me naakter nog dan ooit
mijn jeugd ontnam bij ’t scheiden mij mijn fantasie
ver vóór haar werk echt werd voltooid
© ton de gruijter